Wszystko dla dziecka

TRENUJ KONCENTRACJĘ UWAGI Z DZIECKIEM!

Chociaż ostatnio często słyszy się narzekania, że coraz więcej dzieci cierpi na deficyty uwagi, to jednak mało wspomina się o tym, że umysł, koncentrację i uwagę można skutecznie trenować. A czym w ogóle jest uwaga? Niczym innym jak zdolnością do selekcjonowania bodźców ze świata zewnętrznego. Tak, byśmy np. podczas czytania nie zwracali uwagi na hałasy dobiegające z zewnątrz, zza okna. Z definicji to także umiejętność takiego przeszukiwania pola widzenia by odnaleźć w nim przedmioty czy osoby spełniające oczekiwane przez nas warunki. Słowem: umiejętność właściwego skupiania zmysłów. Bez tego pracownicy wielu zawodów musieliby na co dzień liczyć się ze stratami czy nawet katastrofami. Naukowcy wyróżniają tzw. uwagę kierowaną na zewnątrz, co nie jest zależne od naszej woli – kiedy idziemy ulica i słyszymy sygnał jadącej karetki, to mimo woli właśnie odwrócimy się w tym kierunku. Stanie się tak, czy tego chcemy czy nie. Nas natomiast o wiele bardziej, pod katem wychowania, interesuje rozwijanie w dziecku umiejętności kontrolowania uwagi wewnętrznej. Tak, aby dziecko samodzielnie potrafiło swoją kontrole uwagową skupić na wskazanym celu. Niestety, coraz więcej maluchów ( i nie tylko) ma z tym kłopot. Można temu jednak zaradzić! Od czego bowiem są ćwiczenia i tzw. trening mózgu? Oczywiście poradnie pedagogiczne prezentują wiele metod pracy z dziećmi. Możemy jednak potrenować z nimi w domu. Oto kilka propozycji:

Rysowanie labiryntu, a także szukanie wyjścia z już narysowanego
W czasie odrabiania lekcji puść dziecku cicho muzykę barokową w tle. Badania wykazują, że sprzyja ona koncentracji!
Pozwól dziecku rysować coś przez kalkę, to pomaga skupiać uwagę na szczegółach.
Pokaż dziecku kolorowy obrazek i poproś by zapamiętało jak najwięcej szczegółów, a potem go zakryj i powiedz mu by go opisało.
Proste zadania matematyczne do wykonywania w pamięci
UKŁADAJ PUZZLE z dzieckiem, graj w mądre gry planszowe
Wykorzystuj zabawki edukacyjne już u jak najmłodszych dzieci.

ADHD- NIE TAKIE STRASZNE - JAK SOBIE Z NIM RADZIĆ?

ADHD – czyli zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi dotyka około 5% dzieci na świecie. Dzieje się tak najczęściej jeszcze przed 7. rokiem życia dziecka. Nie wszyscy jednak zostawiają kłopot ADHD za drzwiami dzieciństwa, niekiedy trafia się, że borykają się z nim także i dorośli. W Polsce ADHD zdiagnozowano u kilkunastu procent dzieci.

ADHD najczęściej jest wynikiem uwarunkowań genetycznych, a do czynników wzmagających ryzyko należą także: niedotlenienie podczas porodu, uszkodzenie centralnego układu nerwowego, nikotyna i inne substancje psychoaktywne przyjmowane przez kobietę w ciąży, a także zespół FAS, będący wynikiem spożywania alkoholu przez ciężarną. Samo ADHD ma aż trzy podtypy: podtyp z przewagą zaburzeń koncentracji, podtyp z przewagą nadruchliwości oraz impulsywności, podtyp mieszany.

Błędem jest jednak radzenie sobie z objawami zdiagnozowanego ADHD za pomocą leków psychotropowych. Niedopuszczalny jest wręcz szantaż, o jakim słyszy się czasem w placówkach edukacyjnych – że albo dziecko będzie na lekach albo nie ma czego szukać w danym miejscu! Owszem, w USA przepisuje się dzieciom pochodne amfetaminy, w Polsce jednak nie stosuje się tych silnie uzależniających leków. Z ADHD nie walczy się lekami, są na to inne – mądrzejsze sposoby. Jakie?

Niezastąpiona jest psychoterapia, dlatego należy zawsze ją traktować serio, po zdiagnozowaniu u dziecka ADHD.
Należy stworzyć dziecku w pewnych ramach okazję do tego by tę swoją nadpobudliwość psychoruchową mogło realizować. Nic się przecież nie stanie, jeśli w czasie pisania w zeszycie, będzie machało nogą. Dobrze jest skanalizować też tę potrzebę nadmiernego ruchu w postaci dyscyplin sportowych. Należy je jednak dobierać uważnie i zgodnie z możliwościami oraz preferencjami dziecka.
Dziecko z ADHD jest impulsywne. Nie znaczy to jednak, że na wszystko należy mu pozwalać. Krzyki i przemoc to jednak najgorsze co można w tym względzie zrobić. Dziecko w momencie wybuchu nie pamięta „zasad”, nie panuje nad impulsami. Należy więc mu o nich przypomnieć: delikatnie dotknąć, nawiązać kontakt wzrokowy i spokojnie powiedzieć, jakie panują w danej sytuacji zasady. Trzeba się liczyć też z tym, że te same słowa będzie się powtarzało kilka razy.
Komunikaty, przypominające o zasadach, muszą być jasne, zwięzłe, mogą być nawet wyrażane w postaci umówionego wcześniej znaku. Nie ma sensu wdawać się w nerwowe dyskusje z dzieckiem.
W przypadku nauki skuteczne okazuje się dzielenie zadania i wskazywanie jego kolejnych części do zrobienia. Dziecko z ADHD musi mieć też na to czas i spotkać się z życzliwością nauczycieli i rodziców.

ADHD zanika samoistnie w okresie dojrzewania u blisko 70 % dzieci. Nie wytłumaczono do dziś czemu tak się dzieje. Należy jednak pamiętać, że niewłaściwe strategie w okresie dziecięcym mogą i w późniejszym czasie mieć dla dziecka przykre konsekwencje. Nieumiejętne postępowanie z ADHD, a przede wszystkim brak wysiłku, cierpliwości i pomocy to prosta droga do frustracji, depresji i zaburzeń u dziecka.