Wszystko dla dziecka

Wydawałoby się, że Międzynarodowy Dzień Dziecka wszędzie obchodzony jest jednakowo, o tej samej porze. Nic bardziej błędnego! Dlatego jadąc w odwiedziny za granicę, czy też chcąc być na bieżąco w kraju, w którym właśnie przebywamy, pracujemy – musimy się czegoś dowiedzieć, zebrynie popełnić faux pas.

Wprawdzie święto wszystkich dzieci zostało wprowadzone przez ONZ na całym niemal świecie od połowy lat 50. minionego wieku, ale nie w każdym kraju z ta samą data i zwyczajami.

I tak 1.czerwca to tradycyjny Dzień Dziecka w Polsce oraz w wielu krajach bałtyckich, ale także w Niemczech i w Chinach. Jednak już we Francji i we Włoszech życzenia składa się najmłodszym w dniu 6.stycznia, Japończycy fetują dzieci w dniach 3. marca i 5. Maja. Także i nasi sąsiedzi - Niemcy – świętują dwukrotnie – po raz pierwszy 1. czerwca , ale zaraz potem 20. września. Turcy mają Dzień Dziecka 23 kwietnia. W ostatnia niedzielę maja świętują Węgrzy, zaś Australijczycy w czwartą środę października. Kanadyjczycy celebrują Dzień Dziecka 20. Listopada i warto podkreślić, że jest to również data obchodów tego dnia przez UNICEF.

Tradycje także są różne. W Polsce to dzień prezentów od rodziców i dziadków, a w szkołach czas na różne sportowe zajęcia rekreacyjne, zamiast tradycyjnych lekcji. Dzieci w Chinach mają w tym dniu wolne, a te najmłodsze, poniżej 14 roku życia, dostają od władz specjalne prezenty. Japończycy w ramach tego święta przestrzegają różnic płci. Dziewczynki mają swój dzień w marcu, kiedy to organizowany jest festiwal lalek. Zaś chłopcy cieszą się świętem w maju, kiedy to udają się na festiwal samurajów. Dzieci we Francji czy w Nowej Zelandii nie tyle mają swój dzień, ile obchodzą święto rodziny, w którym bardzo ważne jest by wspólnie celebrować więzi i zasiąść na pewno do stołu by rodzinnie spożyć uroczysty obiad. Najskromniej mają dzieci hinduskie. W Indiach z okazji Dnia Dziecka można… kolorowo się ubrać do szkoły. Na co dzień bowiem mali hindusi musza paradować w mundurkach. Za to tureckie dzieci, ubrane w ludowe stroje, tradycyjnie w tym dniu puszczają latawce.

Niezależnie od miejsca wszędzie ten dzień obchodzony jest radośnie i z mnóstwem atrakcji.

Od wielu lat w Polsce oswoiliśmy się z terminem ADHD, oznaczającym zespół nadpobudliwości psychoruchowej wraz z deficytem uwagi. Przypisywano go najczęściej dzieciom w różnym wieku, które były nadmiernie pobudzone i impulsywne. Według badań, ADHD dotykało niemal 8 % dzieci w wieku wczesnoszkolnym i częściej byli to chłopcy. Niestety, z biegiem lat, zaczęto nadużywać tego terminu w stosunku do dzieci o trudnym charakterze, ignorując, że ADHD ma podłoże w genach, strukturze mózgu czy w składzie wydzielanych w nim substancji, a na jego pojawienie się wpływ mają przebieg ciąży, urazy głowy czy… wysokie stężenie ołowiu.

                Rozpoznanie ADHD nie należy do prostych, a tymczasem pojawia się nam kolejny termin: zaburzenia hiperkinetyczne. I chociaż łączy się je z ADHD to w praktyce różnią je kryteria diagnostyczne. Zaburzenia tego rodzaju dotyczą najczęściej dzieci miedzy 6 a 9 rokiem życia, ale mogą trwać także i do wieku dorosłego. W przeciwieństwie do ADHD zaburzenia hiperkinetyczne dotyczą w równej mierze chłopców i dziewcząt, chociaż u tych ostatnich mówi się o częstszych przypadkach deficytów uwagi. Skąd te zaburzenia? Nie ma jednoznacznej odpowiedzi, ale wiele wskazuje na to, że dotyczy to zmian na poziomie genetycznym, niewłaściwego postępowania matek w czasie ciąży ( alkohol, papierosy) czy czynników środowiskowych, zaraz po urodzeniu dziecka. Powodem może być także narażenie na zatrucie metalami ciężkimi.

Co powinno wzbudzić uwagę?

• Sytuacja, w której dziecko wydaje się nie słyszeć, co się do niego mówi, zapomina o obowiązkach, ma kłopoty z realizacją poleceń czy instrukcji.
• Dziecko często się rozprasza i gubi różne przedmioty.
• Dziecko jest nadaktywne fizycznie.
• Dziec ko jest wyjątkowo niecierpliwe, nie czeka aż np. przyjdzie jego kolej na ruch w grze, przerywa czyjąś wypowiedź, itp.

Diagnozą tego rodzaju zaburzeń zajmują się psychiatrzy dziecięcy, ale by była ona prawidłowa – zachowania wykraczające poza wzorzec, muszą utrzymywać się ponad pół roku. Nie wolno ich jednak ignorować, podstawą leczenia jest terapia, zaś zarzucenie działań leczniczych, może w przyszłości skutkować pojawianiem się innych, groźnych zaburzeń psychicznych.